ÇİÇEKLERLE BEZELİ OLSUN

SOĞUK BİR ARALIK SABAHI, YANLIZLIĞIMLA KONUŞURKEN BİRDEN SEN GELDİN AKLIMA. BENİ ÇARESİZ YAKALADIN, O AN ÇİÇEKLERLE BEZELİ OLSUN ETRAFIMIZ HİÇBİRŞEY DÜŞÜNMEDEN, SADECE SEN OL...

Kış aylarının melankolisi üzerimize çökmüşken,yanlızlığınıza diğer bir yanlızlık daha ekleniyor. Ağırlaştığınızı hissediyorsunuz değil mi böyle zamanlarda? Ruhunuzun ağırlaştığını... Dışarı çıkarken üşümemek için kat kat giyindiğimiz gibi, ne külfet ama! 

Isınmak için bakınıp duruyorsunuz, belki sıcak bir hırka işinizi görecek yada sıcak bir gülümseme. Sarınıp giyindikçe içiniz ısınıyor yavaş yavaş, atkımı burnuma kadar çekeyim diyorsunuz, berem iyice kulaklarımı örtsün. Bunu yapma sebebiniz ise; sadece güven duygusu...

Ben sarkom ile yaşamaya çalışırken, hayatımda birçok duygusal çalkantı oldu bu zamana kadar. Tek istediğim şey ise; rahatça yoluma devam edebilmekti ama bunu çoğu zaman yapamadım inanın. Bu süreçte insanların, son derece tahammülsüz ve bencil olduğunu öğrendim. Üzüldüm birçok kere küçük küçük şeylere,fakat emin olun başa çıktığınız hastalığın yüceliği sizi o kadar güçlü yapıyor ki, gülüp geçiyorsunuz adeta hayatsal dramalara...

Varolan bir derdim var, bunu gözardı etmiyorum seninle yaşamayı öğrendim.

Aradığım güven ve o huzur hissi, yavaş yavaş hayatıma dahil oluyor artık. Ben hayata ve hastalığa bu kadar güçlü dururken, hayatıma giren o güçsüz ve zayıf karakterli insanlar anında yok olup gidiyorlar dolayısıyla. Aslında bu denli güçsüz olmalarını anlamıyorum, sizin bakıcınız ben oldum anımsıyor musunuz? Hala da merak edenler var, merak etmeyin ben gayet iyiyim. Esas ben merak ediyorum sizi, ayağınız kayıp düşmüşsünüzdür belki, dizinizde küçük bir yarık olmuştur, o kanıyordur. Yara bantı almadan, ağlamaya başlamışsınızdır siz şimdi? :) 

PARLAK IŞIKLAR VAR ÇEVREMDE

Gözlerimi kamaştıran o kadar çok şey var ki şu an hayatımda, belki de hiç olmadığı gibi. Sanırım ben parlak olmayı öğrendim, parıltımı ve enerjimi karşımdakiyle de paylaşmayı. Aslında herkesin içinde o ışık var fakat o ışığı söndürüyor bir çoğunuz. 

Bencillik, kin, kıskançlık bu ışığı söndüren birçok unsurdan bazıları. Güzel olanı yaşamak varken kendinize bu kadar acı çektirmeye ne gerek var ki? Eğer bu eziyeti hala kendine yapan varsa, lütfen bir daha düşünsün. Yaşamanın ve yaşamın değerini bilmek adına bunu kendiniz için yapın, hiçbir şey için geç değil. Bazılarınız ise bunu biliyordu ama uygulamıyordu, hadi uygulamak adına bir fırsat! Işıkları tekrar yakın, parlasınlar, parladıkça sizi mutlu ve güvende hissettirsinler. İçinizi ısıtsın o sıcak dalgalar, gözlerinizi kapattığınızda hareler belirsin.Bunu yapın , benim tavsiyem gülümsemek adına herşeye değer...