SİYAHTAN NELER NELER ÇIKARABİLİRSİN DEĞİL Mİ? ANCAK, RENKLER HER ZAMAN VAR BAZEN UNUTSAN DA...
Uzun süredir ışıkları kapadım, renkleri kalbime gömdüm. Unuttum belki de, belki de hatırlamak istemedim, sessizliği seçtim. Uzun soluklu oldu biliyorum.
Bazen sessizlik iyidir, sessizlikte bulur insan kendini. Ama, kalbinin atışını duyana kadar bu sessizlik bozulur aniden, başka hayatların olduğunu düşünürsün, capcanlı, tazecik. İstemesen de doğrulup, bağırmak istersin, boğazında düğümlenir, çıkaramazsın. Belki de çıkarmak istemezsin.
Çıkarmalıyım diye düşündüm çokça, başka çare bulamadım sanırım tekrar yazmaya başladım. Parmaklarım birbirine çarpıyor, sanırım unutmuşum. Hala titriyor ellerim, odam soğuk, kış geldi galiba. En son haziran'da kalmıştım. Ne zaman yapraklar döküldü, sarardı mı farkında bile değilim, en son yeşillerdi. Şimdi her yer soğuk, gri, ıslak...
Kışı sen getirdin, yağmur damlası olarak düşeceksin, yeşereceksin sonra. Pırıl pırıl olacaksın eskisi gibi, hatırladığım gibi. Senle yada sensiz olacaksa da, seni hissedeyim yeter ki, bileyim varolacaksın yakında...
Ben ise yoluma devam edeceğim, etmek zorundayım biliyorsun. Keşke burda olsaydın da, sana güzel haberleri verebilseydim, 6 aydır vücudumda tümör yok, sağlığıma kavuştum. Hep iyi olmamı isterdin ya, bak ben iyiyim, sözümü tuttum.
"Umarım seninle birlikte paylaştığımız sevgi birbirimizi uzaktan hissedip hiç bir vücuda bürünmesine gerek kalmayacak kadar büyüktür. Aylardır tek düşündüğüm şey işte. Çocukça olacak ama bunun yollarını arıyordum. Acaba havaya mı üflesem, ellerimle mi itsem diye düşünüyordum. Sonra da rüzgara bırakmayı istedim. " demiştin bir keresinde hatırlar mısın? Bıraktığın o şey bana hayat verdi biliyor musun?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder